Brecht & Jolanda

Mijn laatste weken waren bijzonder, mooi, intens en ontroerend tegelijk. Wat heb ik genoten van alle mooie mensen die ik de afgelopen drie jaar heb ontmoet.

Ontmoetingen gaan en komen en normaal gesproken sta ik er niet zo bij stil, maar een afscheid maakt dat ik nog meer ervaar wat deze bijzondere mensen voor mij betekenen en andersom wat ik voor hen beteken. Cambodja begon als een avontuur drie jaar geleden, maar is geen avontuur meer te noemen, maar een deel van m’n leven.

Leven in Cambodja was intens. Elke dag was er iets waar ik me over verbaasd heb of waar ik me druk om maakte, of het nou was als ik op de brommer compleet vaststond op een kruispunt, of dat de politie een poging deed me aan te houden en ik er langs scheurde, of dat het was, dat een bejaarde vrouw kwam bedelen en ik het idee had dat er een bejaardentehuis moest komen. Verbaasd was ik als door de hitte de mussen van het dak vielen en Cambodjanen met dikke jassen en mutsen voorbij liepen….”tegen de zon zeiden ze dan”. En verbaasd was ik wanneer een printshop m’n visitekaartjes scheef had gedrukt en me dan vertelde dat het kwam omdat de printer stuk was…of ik ze toch niet wilde meenemen en betalen?

Boos ben ik ook vaak geweest, bijvoorbeeld toen de textielarbeiders een vreedzaam protest voerden, wat verstoord werd door politie en er vijf doden vielen. Nog steeds zitten er 21 onschuldige mensen vast. Boos om het feit dat een mensenleven niets waard is. Bijna elke dag zag ik ongelukken op de weg en menigmaal heb ik gezien hoe veroorzakers doorreden.  

Of ontroerd door helden als Bopha, een Cambodjaanse vrouw die strijd voor betere mensenrechten in Cambodja.

Elke dag kwam er wel iets of iemand binnen waardoor ik werd geraakt.

Elke dag was zweten geblazen en was het een stoffige of modderige bende, maar ook elke dag een kokosnoot bij m’n kokosnotenvriend om de hoek. Elke dag op de brommer door het bizarre verkeer in Phnom Penh of richting het platteland, maar m’n picosolfamilie. Elke dag kinderen die vanuit hun huis hallo roepend naar buiten sprintten en elke dag naar de lokale markt voor de dagelijkse boodschappen….

Nu, alweer een week in Nederland. Lente is echt de beste tijd om terug te keren! Alles is mooi en alles valt me op. Dat het supermooi groen is, dat er warm water uit de kraan komt, dat er überhaupt water uit de kraan komt, dat er overal elektriciteit is, dat er afval gescheiden wordt, dat er bijna geen afval op straat ligt, dat de post thuis wordt bezorgd, dat de supermarkten overvol staan met voor elk product 10 keuzes en dat zonder pinpas niets meer mogelijk is in tegenstelling tot Cambodja waar niets met een pinpas mogelijk is.

Van een mooi, indrukwekkend leven in Cambodja pak ik het mooie leven hier weer op, net of ik nooit ben weggeweest.

Het was lastig, maar het is gelukt om een fotoselectie te maken van drie jaar Cambodja. Geniet ervan!