Brecht & Jolanda

Wie het vorige blog gelezen heeft zal het niets verbazen dat deze heeft laten wachten. We waren druk met in het nu zijn en genieten van alles om ons heen. En ik was in het volle vertrouwen dat de inspiratie om alles wat gebeurde op papier te zetten op zijn eigen tijd vanzelf wel zou komen.

En die kwam wel hoor, er staan nu een paar verhalen klaar voor de komende weken. 🙂

Roemenië was voor ons het land waar het reizen echt begon. De tijd in NL was fantastisch en ook vertrouwd en makkelijk. De tijd in Tsjechië en Slowakije stonden we nog veel op campings en trokken we veel op met 2 andere stellen. In Roemenië waren we echt op ons 4-en aangewezen, werd de natuur veel ruiger en gingen we veel “wild” kamperen. Allemaal dingen die reizen toch wat avontuurlijker maken.

Door het vele buiten zijn, door de oerbossen die er daar nog zijn, doordat het kouder werd, doordat de mensen zo bezig waren met oogsten en klaar maken voor de winter, doordat we op vuur gingen koken? We weten niet waarom, maar het zorgde bij ons voor veel meer verbinding met de natuur, met de elementen. Wat voorbeeldjes:

In Breb, Maramures, was iedereen bezig met oogsten en houtvoorraden op peil brengen voor de komende winter. Dax en Jolanda hebben geholpen met aardappels oogsten. Zo mooi om te zien hoe trots Dax was op zijn zelf geoogste, zelfgemaakte aardappelsalade. En zo mooi om dat samen te kunnen doen.

In het National Park Piatra Crailuli konden we kamperen op een veld achter het bezoekerscentrum, midden in het park, prachtig. Er stond alleen wel een 2meter hoog elektrisch hek omheen. Voor de Beren…. We hebben er geen gezien, maar we weten dankzij een lieve park-ranger nu wel hoe berenpoep er uit ziet.

In het, door ons puur vanwege de naam bezochte, National Park Retezat, logeerden we bij Dojna, die volgens google wel een camping runde, maar ons het gevoel gaf in haar achtertuin te staan (we waren ook de enige gasten). Helaas konden we geen luiers wassen (voor ons de enige reden om een camping te zoeken) want stroom, die was er niet in het huisje en de zonnepanelen hadden te weinig zon gehad. “Cool!” Dacht ik, toen ze het vertelde, “worden wij mooi even geconfronteerd met onze westerse luxe altijd is alles er mentaliteit.”

Naar hetzelfde Retezat hadden Jolanda en ik echt uitgekeken omdat er veel echt oerbos zou zijn en omdat het gewoon een retevet National Park zou zijn. Het was echter ook hééél groot en in combinatie met slecht weer waren lange dagtochten met de jongens wel uitgesloten. We hebben er 1 wandeling gemaakt en vooral van Dojna’s gastvrijheid genoten.

Het was mooi om te ervaren dat niet alles maakbaar is, dat mooie dingen dan wel weer overal in kunnen zitten als je ze maar wilt zien. Het was fijn om echt met de wezenlijke dingen bezig te zijn eten, slapen, spelen.