Het mooie van rondreizen met een camper is dat je je weer zo bewust wordt van alle luxe die thuis vanzelfsprekend is. De kraan die altijd water geeft, de gootsteen die dat maar blijft wegspoelen, de WC die al je drollen met een druk op de knop in een magisch niets doet verdwijnen, elektriciteit die er altijd is.
In een camper moet je toch echt zelf schoon water vullen en vuil water lozen. (Ja, ook dát vuile water) en de accu moet vol. Zeker als je vele “wild” staat en in een oude camper rijdt is dat niet altijd makkelijk. De dop van de vuilwatertank die openscheurde toen we door een diepe kuil reden, hoe fix je dat? (Met een dikke tak, wat geduld en een spanband) De accu die veel te snel leeg is, waarom is dat en hoe verhelp ik dat? (Ben ik nog niet achter). Een gescheurd kunststof verbindingsstukje van de waterleiding van de kachel, waar vind ik dat onderdeel hier? (Dichtsmelten met een heet gestookte schroevendraaier bleek de oplossing)
Ik zie maar al te goed dat veel mensen dat “ongemak” of “pech” zouden noemen. Wij vinden het op het moment zelf ook niet altijd handig hoor, maar we zijn blij dat we weer even met de neus op de feiten gedrukt worden dat alles “thuis” zo goed geregeld is. Het is een lesje nederigheid, die ook lang na een reis blijft hangen.
Afval, da’s ook zo’n ding. Thuis gooit iedereen het in een container dei keurig geleegd wordt. Gedachteloos en keurig uit het zicht worden enorme hoeveelheden afval voor ons weggewerkt. Op reis zit je er mee in je camper en zien we dus goed hoeveel we eigenlijk maken. Bij ons is dat nu meer dan thuis, want waar we in NL bijna afval-loos leven weten we onderweg niet alle adressen voor onverpakt brood, overpakte granen en pasta’s en dat soort zaken. We verbazen ons over hoe snel het afval zich ophoopt en ook over hoe er in andere landen soms mee wordt omgegaan: zwerfafval is echt een grote ergernis van ons in de Balkan.
Zo stonden we en nacht aan een recreatiemeertje in Servië en het was zo erg dat we eigenlijk om wilde keren maar ja: laat op de dag, vermoeide en hongerige kinderen… we besloten het stukje strand voor onze camper leeg te rapen, gewoon voor het gevoel. Dat werkte zo aanstekelijk dat we uiteindelijk een heel groot stuk, leeg geraapt hebben de volgende ochtend en daarna…. Tja, daarna. Tja, wat moet je er mee? Alleen maar rapen is eigenlijk zinloos, het stopt de aanwas niet. Niet bij de mensen die het er achter laten en niet bij de fabrikanten. In NL zijn er prachtige apps die zwerfafval in kaart helpen brengen om het bij de bron aan te pakken. Wie gaan we hier, als 1-nachts gast, aanspreken? Uiteindelijk hebben we de berg met een boodschap erop achtergelaten en de lokale jeugd (aan het type afval te zien frequent bezoeker) gevraagd de boodschap te vertalen en delen op “de socials”
Nog diezelfde avond zochten we een plekje bij een op goed geluk op de kaart gevonden meer in Macedonië. Het meer bleek een stuwmeer en aan de weg erlangs is het niet fijn kamperen (steile oevers! Als er al een plek is) Toen de weg ophield, hielt het telefoonbereik ook op en na een paar kilometer karrenspoor was ook het meer op en weer een beek geworden en stonden we in een valleitje aan de beek. Super Mooi! Maar wat een afval. De twee boerderijtjes die ook in de vallei stonden (“mogen we hier een nachtje kamperen?” “JA natuurlijk, kom binnen, willen jullie koffie?”) waren tezamen met een af en toe passerende vrachtwagen die bomen uit het bos kwam halen overduidelijk de producenten van het afval. Tja, ga je dan je gastheer aanspreken op dat hij zijn eigen achtertuin bevuilt? Wij in ieder geval niet. We konden het ons ook niet voorstellen dat er hier een vuilniswagen langs zou komen om het hen zo makkelijk te maken als “bij ons”. Uiteindelijk hebben Dax en Ik van de nood een deugd gemaakt en van afval een kunstwerk gemaakt. Allemaal machines vond Dax. Een legertje robots, vond ik. Ze staan er als het goed is nog. Gaat iemand het zien? Gaat iemand de boodschap ontdekken? Misschien. Wij hebben een leuke middag gehad.
Confronterend dus zo’n reis. Mooi confronterend over alle gemakken die we thuis hebben, en dat die niet overal vanzelfsprekend zijn. Confronteren dat niet iedereen de toestand van de aarde of alleen al zijn eigen omgeving zo serieus neemt als wij en dat we daar niet direct invloed op hebben. Ik troost me bij de boeddhistische gedachte dat alles met elkaar verbonden is en dat daarom Alles Altijd Ergens effect op heeft. Op wie, op welke termijn en welke manier… dat weten we nog niet. Alles op zijn tijd.
