Brecht & Jolanda

“De wereld is net een snoepwinkel. Als je maar naar t juiste weet te kijken“ Appte mijn zus. Ik had haar net verteld dat we wat last hadden van keuze stress. Net als ik 4 jaar geleden hier op ons blog schreef: “als alles kan, wat doe je dan?” We zijn al sinds augustus weer op reis. Een jaar de tijd hebben genomen en dan letterlijk alle kanten op kunnen is fantastisch én het werkt wat verlammend.

We hadden net een te gekke 10 dagen gehad op ECOlonie. Een camping/woongroep/biologische boerderij In de Vogezen. Er was 4 dagen lang eigentijds kinderfestival vol met leuke workshops als “leven in de natuur” Djembe, acrobatiek en heel veel creatieve dingen. Jolanda was workshopleider, Dax deed mee, Jep en ik faciliteerden.

En er waren vooral heel veel leuke mensen. En een sfeer van samen een mooie week neer zetten. Een veldje gezinnen wat na een week als oude vrienden afscheid neemt

Maar toen? We hadden nog geen plannen behalve een vaag idee dat we graag naar Slovenië wilden en dat we daar nog wat zomers weer wilden hebben. Zeker 1000 kilometer rijden van waar we waren. Wat zouden we voor moois allemaal missen onderweg? We konden langs de Pyreneeën mee met een ander gezin, we konden via de Franse Alpen, we konden op visite bij een stel uit Woerden, we konden door Duitsland naar Slovenië en op bezoek bij oude vrienden uit Cambodja. We konden gewoon al het moois in de buurt nog gaan ontdekken, we…. 

De snoepwinkel dus. Er is zoveel lekkers. Wat te kiezen?

We besloten toch maar recht op ons doel af te gaan. Slovenië was wat we wilden, en we konden toch nooit alle snoep in de winkel opeten. 

us langzaam maar doelgericht door alle gangpaden op weg naar die lekkere taart. Zonder alle gangpaden leeg te eten maar wel met af en toe ergens proeven. Het automuseum in Mulhouse bijvoorbeeld. Een display vol met zeldzame snoepjes.

en onverwachte versnapering in Oostenrijk waar de parkeerplaats/overnachtingsplaats langs een fietscrossbaan lag. Een heerlijk bekend bezoekje aan Jeroen en Annemijn in Oostenrijk.

Aangekomen in Slovenië bleek dat een nogal gewild gangpad, zelfs buiten het seizoen was het er onverwacht vol en duur. Maar ja het was er ook zo lekker. Prachtige beken in hoge bergen, vele grotten en vriendelijke mensen… Een kers op de taart was voor mij een bergtop die me aankeek vanaf de luie campingstoel. Er was een pad en dus een uitdaging. Ruim 1800 hoogtemeters over een, zo bleek heel steil en zwaar pad. Met prachtige uitdagingen als beloning.

Inmiddels reizen we alweer lekker verder in de snoepwinkel. We bleven nog een lange week in Oostenrijk waar Jeroen en Annemijn ons nog wat nieuw snoepgoed lieten zien in een rek wat we dachten al lang te kennen en op weg naar het warme zuiden stopten we min of meer toevallig op een hele toffe plek midden in de Dolomieten. Onderweg naar volgend hoofddoel Sardinië konden we even proeven aan Venetië, Pisa en pizza.

We hebben vast heel veel niet gezien en gedaan in dat stukje ItaIië wat we doorkruisten, net als we veel mistten onderweg nar Slovenië. Pech dan, denk ik nu. We zijn in Sardinië het weer is er prachtig, de bergen en het strand ook. Voorlopig gaan we hier wel wat dingen ontdekken.

p.s. Als je een email hebt gekregen over deze post is dat omdat je je ooit inschreef voor een melding, misschien wel toen we hier jaren terug schreven over een leven in Cambodja, of een fietstocht van daar nar huis. Als je geen zin hebt in een berichtje per maand (of twee) over onze huidige reis in de camper met de kids, schrijf je gerust uit of laat t ons weten.