Brecht & Jolanda

Kazachstan….tot een maand geleden was ons plan om vooral NIET door kazachstan heen te fietsen. Aangezien ons brein geen ontkenning kan vasthouden is de NIET weggevallen en zijn we de grens met Kazachstan dus WEL overgestoken.

Ondanks of misschien wel juist dankzij de rechte wegen heeft het ons een aantal diepte en vele hoogtepunten opgeleverd. De nietigheid en kwetsbaarheid die we hebben ervaren in de bergen van China waren nu ook weer van de partij. De woestijn….de uren, dagen, wekenlange rechte wegen met om ons heen 360 graden vlakte tot aan de horizon. Een bizarre, unieke ervaring. De tegenwind, laten we het storm noemen, heeft ons zo nu en dan gefrustreerd. Dagenlang niet harder dan 8km per uur fietsen, terwijl als de wind in de rug zou zijn we waarschijnlijk de 30 per uur zouden halen. Accepteren was hier het sleutelwoord. Accepteren en in een soort van trance door blijven trappen.

Dat de woestijn niet de verwachtte hitte met zich meebracht maar veel storm en onweersbuien heeft ons verrast en de nodige angst aangejaagd. Ga maar eens een schuilplek zoeken in het niets.

In één van die stormbuien werden we verrast door het enige huis wat er die dag op ons pad kwam…kun je nagaan hoe blij we waren. Een droge, warme plek met thee, brood, koekjes en super-gastvrije mensen.

Deze en vele andere kazachstanen, waaronder veel (bezorgde) truckers, hebben voor ons de woestijn levendig gemaakt, kleur gegeven en ons elke ochtend/middag en avond weer op de fiets gekregen (ook als we de dag ervoor 3x besloten hadden, dat er nu echt een grens bereikt was). Het enthousiasme, de liefde en openheid hebben ons dag in dag uit geraakt.

Dankbaar voor zoveel moois nemen we afscheid, tenminste voor een deel. Voor een ander deel hebben de Kazachstanen een plek in ons hart veroverd en blijven ze gewoon lekker bij ons.

Op naar Azerbaijan!