Brecht & Jolanda

Als alles kan, wat doe je dan?

Wat een luxe vraag, maar wel een vraag die ons bezig hield de afgelopen maanden. Zowel op reis als op “werk” gebied

Hoe heerlijk was het om bijna heel augustus in Nederland te kamperen, met mensen waar we anders te weinig tijd voor nemen. Maar moesten we niet ver en avontuurlijk op reis? Tja, van wie eigenlijk? We hadden ons zelf, behalve een grof “rondje Oost Europa”, geen doel gesteld en aan niemand wat beloofd.

Hoe lekker was het om maar 1 dag per week aan werk te hoeven denken de rest van de tijd over te hebben voor kinderen, spelen, wandelen… Maar zou ik niet ook tijd inruimen voor nieuw werk? Aan het vorm geven van mijn missie, mijn gevoel echt alleen nog maar aan duurzaamheid te willen werken?

Hoe mooi was het om zo veel vrienden langer te spreken en om nieuwe inspirerende mensen te ontmoeten. Maar hadden we niet bedacht al die gesprekken vast te leggen en te delen? Moeten we daar dan niet meer mee doen? Tja, gaan we dan filmen, schrijven, opnemen? Wat past bij ons en bij dit moment?

Het was soms een gekke paradox. Dat letterlijk en figuurlijk zoveel kanten op kunnen juist voor stilstand zorgde. Dat er zo veel moois gebeurde, maar dat ik daar zo graag “iets” mee wilde doen dat ik niet eens doorhad wat er allemaal gebeurde

Want ondertussen is het normaal geworden om met het gezin op kampvuur te koken eten we zelfgemaakte Jam van gevonden pruimen op zelfgebakken brood, plukken we vlierbessen voor de limo en rapen we appels voor een overvloed aan appelmoes en als ik aan Jolanda vraag waar de lekkere thee vandaan komt klinkt het “oh vanmiddag in die speeltuin geplukt”

En ondertussen ontmoeten we super inspirerende mensen. Zoals al 2x een ander rondreizend gezin (beide ook luier-wassers, zou er een relatie zijn? :)) waar we mooie herkenbare en inspirerende gesprekken mee hebben. Zoals een Nederlander die al jaren aan een verlaten kerk midden in een Tsjechisch bos aan het verbouwen was en er nu een muzikaal podium had “voor ontoegankelijke muziek, want die verdiend ook een podium” mooi hoe hij helemaal zijn eigen pad volgde en zo voor veel mensen wat betekend. Zoals een camping-eigenaar die de terugverdientijd van zijn prachtige installatie met zonnepanelen, accu’s en warmwaterbuffers totaal irrelevant vond “omdat hij de waarde van de toekomst van zijn kleinkinderen niet in geld kon uitdrukken.”

Ondertussen bleven we in een dorpje in Tsjechië zo lang hangen dat de camping eigenaar ons vroeg of we het niet over wilde nemen en zo lang dat we ontdekten dat de leuke vrouw van de mini supermarkt hoorde bij de bijzondere man met de paarden die we in het bos hadden ontmoet. Met handen en voeten regelden we een afspraak, bleven we nóg een dag langer en gingen op bezoek. Bij 2 mensen die we nauwelijks kenden maar ons heel hartelijk ontvingen in hun huis midden in het bos, en ons lieten zien hoe ze daar samen met de paarden geheel in balans met de natuur werkten en leefden. Ik: “u bent opgegroeid in Praag, van wie leerde u zo met de paarden te werken, te ploegen, bomen te oogsten? Hij: ”het meeste leer ik van de Paarden zelf”….

Ondertussen zijn we trouwens ook al wat landen en grensavonturen verder en zijn we in Roemenië, in een uitgestrekt dorpje ineen doodlopende vallei waar de tijd stil lijkt te staan en waar we, zeker zo midden in de oogststijd, rondwandelen in een kruising tussen en natuurreservaat en een openluchtmuseum.

De vragen blijven: hier blijven of verder gaan, en waarheen? Ik heb nog geen flauw idee hoe ik mijn missie in een “baan” ga gieten en er is nog geen film boek of wat dan ook af. Wat er wel veranderd is, is dat ik het “nog niet weten” steeds beter kan accepteren en dat ik me realiseer:

“Ondertussen leven we wel mooi hoe wij willen leven, geheel naar wat wij leuk en belangrijk vinden en dat delen we met onze kinderen en iedereen die we onderweg tegenkomen”

En nu dus ook met jullie.