“Ga naar Sardinië”, stond er op de app van reisvrienden. “Wij vonden het mooi en ze zijn er zo gek op kinderen”. Zo kwam het dat we zonder plan of idee van wat ons te wachten stond om 4 oktober de boot naar Sardinië namen.
De vrienden hadden gelijk: blauwe baaien, kliffen, grotten, kloven, klimplekken en prachtige bergen in de binnenlanden en natuurlijk de vriendelijkheid van mensen.
Ergens in het begin ontmoetten we Eduardo: “Hi I am eduardo and the land you are camping, is mine. Welcome! I don’t want you to pay. Do you want to taste some wine?”
Of George die voormalig gids was in de kloof die gesloten was, maar die ons erop wees waar we het hek over konden klimmen en toch de kloof in konden.
De mooiste ontmoeting was met Till Tzegha, Amid en Luam; op zoek naar een plek om wat langer te blijven en om Dax en Jep te laten spelen met andere kinderen gingen we op hun net gekochte 10 hectare bos en weiland helpen met de opbouw. Opbouw van een permacultuur tuin, maar ook van een plek om te wonen.
Wat begon met “een week of twee, we zien wel” mondde uit in ruim 2 maanden. Het is zoeken naar woorden om de intensiteit van de belevenissen een juiste waarde te geven.
Als ik kijk en voel waar ik het meest dankbaar voor ben, dan zie ik vooral Dax en Jep die met Luam en Amyt (de kinderen van Till en Tzega) zo ontzettend veel gespeeld, gebouwd en geklust hebben. Katapulten bouwen, blaaspijpen en kruisbogen. Met karretjes en fietsen heuvels afsjezen, Dagdelen lang in de rotsen klimmen, vuurtje stoken, meehelpen zagen, schuren, boren, graven en planten en bomen planten, tekenen, heel veel stoeien, vechten en muziek maken met zelfgemaakte trommels, didgeridoo’s en gitaren, een boomhut bouwen, koeien jagen en takken vinden en die weer graveren of slijpen met messen.
Alles trouwens in het Duits gesproken, waardoor Dax inmiddels aardig Duits spreekt en Jep heel veel verstaat.
Doordat de kinderen genoten van alles wat er was, konden wij schuren, stucen met klei van t land, hekken bouwen, ploegen, irrigatiesysteem aanleggen, bomen en planten planten. Heerlijk om zo met onze handen bezig te zijn, bij te dragen en te ervaren dat we zoveel kunnen.
Ontzettend dankbaar dat ik nog meer vertrouwen heb in dat Dax en Jep (en ieder kind) vanzelf leren, ook op en misschien juist wel op deze vrije manier.
Wat echt heel tof was, was dat Marlies een maand met ons mee heeft gereisd. Hoe fijn om, naast Brecht, Dax en Jep, in ene mijn zus zo dichtbij te hebben.
Soms is het op reis (of thuis) moeilijk om te genieten van het moment. Er is altijd wel iets wat nog gepland moet worden of geregeld. “Waar willen we morgen heen? ”En waar willen we volgende week of maand zijn?” Het mooiste compliment voor Sardinië is misschien wel dat dat helemaal weg was. Dagen en weken vlogen voorbij. Dit voelde voor ons ontzettend vrij. En voor we het wisten was het eind Januari. En voelde het als vanzelf o.k. om verder te trekken.
